Η Ιταλική δραμεντί “Πάντα Υπάρχει το Αύριο” θα κάνει σινεφίλ πάταγο; (trailler)

Ελλείψει φαινομένου Οπενχάιμερ που ζήσαμε το προηγούμενο καλοκαίρι, το φετινό κινηματογραφικό καλοκαίρι βρίσκεται ακόμα σε αναζήτηση θερινού σουξέ.

Και μπορεί να έχει σαρώσει πρόσφατα το άψογο animation ” Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2″ , το οποίο έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες και πλησιάζει τα 500.000 εισιτήρια, ωστόσο λείπει η ταινία που θα κερδίσει μαζικά το ενήλικο κοινό.

Το στοίχημα φέτος φαίνεται να είναι μια παραγωγή-έκπληξη από την Ιταλία. Ο λόγος για την ασπρόμαυρη δραματική κωμωδία “Πάντα Υπάρχει το Αύριο”, που έχει σπάσει τα ταμεία στη γειτονική χώρα, υιοθετώντας μια εμπορική arthouse συνταγή με συστατικά που, όχι σπάνια, αρέσουν ιδιαίτερα στο ελληνικό κοινό κάτι που διαπιστώσαμε παρακολουθώντας την πριν λίγες μέρες στον θερινό κινηματογράφο του Θησείου.

Να πούμε πως η ταινία παίζεται σε αρκετές αίθουσες της πρωτεύουσας και μπορείτε να δείτε που, μέσα από το Αθηνόραμα που είναι η πηγή για την έξοδό μας στην Αθήνα.

Το φιλμ τοποθετείται αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, περίοδο που βρίσκει την Ιταλία στη θέση του ηττημένου μεν, δίχως το φασίστα Μουσολίνι στην εξουσία δε, προσπαθώντας να ορθοποδήσει. Η φτώχεια καλπάζει, όπως αναπόφευκτα και οι ταξικές ανισότητες, διάφορες μορφές καταπίεσης, κυρίως πατριαρχικών χαρακτηριστικών. Στο επίκεντρο αυτών των καταστάσεων είναι εγκλωβισμένη η Ντέλια, μια γυναίκα με ήρεμη δύναμη που προσπαθεί να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της έχοντας ελάχιστα, αλλά και να επιβιώσει του κακοποιητικού συζύγου της. Την ώρα που η μεγαλύτερη κόρη της ετοιμάζεται να αρραβωνιαστεί, η Ντέλια φτάνει στα όριά της και συνειδητοποιεί ότι πρέπει, επιτέλους, να αλλάξει η ζωή της. Η απόφαση της ηρωίδας συντονίζεται με ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές που έρχονταν να σαρώσουν την Ιταλία, ιστορική συνθήκη που εμπνέει την ταινία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Μπροστά και πίσω από την κάμερα στέκεται η Πάολα Κορτελέζι, ηθοποιός και σεναριογράφος αρκετών εμπορικά επιτυχημένων λαϊκών κωμωδιών, η οποία κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με το “Πάντα Υπάρχει Αύριο”.

Η νοσταλγία του παρελθόντος, τα μηνύματα ανθρωπιάς και οι αφηγήσεις με χάπι εντ φαίνεται να είναι το συστατικό της επιτυχίας.

Στην ταινία αυτή έχουμε ένα γοητευτικό ασπρόμαυρο στιλιζάρισμα μιας εποχή όπου “όλα ήταν πιο απλά”, αν και αναμφίβολα δύσκολα, αλλά βλέπουμε και τις πολιτικές εξελίξεις που άνοιξαν το δρόμο για ένα αισιόδοξο(;) μέλλον.

Η Κορτελέζι θέλει να στείλει μηνύματα δυνατά για τις συνέπειες του φασισμού (αυταρχικοί άντρες, διαλυμένοι από μετατραυματικό στρες), σε μια περίοδο που την Ιταλία κυβερνούν ξανά ακροδεξιοί υπό την προεδρία της Τζόρτζια Μελόνι αλλά και για το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης των γυναικών, ένα νοσηρό φαινόμενο σε έξαρση και στην Ελλάδα.

Η Ντέλια στην ταινία εκπροσωπεί τη γυναίκα που ζούσε σε επιβεβλημένη σιωπή, καταδικασμένη στο ρόλο της νοικοκυράς, η οποία δεν είχε καν ευκαιρίες στη μόρφωση και, άρα, ήταν έρμαιο των διαθέσεων του συζύγου της. Μια ύπαρξη ενοχική προσβλέποντας σε μια αργοπορημένη χειραφέτηση.

LF