Αναζητώ και διαβάζω στο λεξικό…Νταής ο καβγατζής, Τραμπούκος το άτομο που ανήκει σε παρακρατική οργάνωση ή σε κομματική παράταξη και δημιουργεί επεισόδια ή προβαίνει σε βιαιοπραγίες συνήθως επί πληρωμή δηλαδή άτομο που προσπαθεί να επιβάλλει τις απόψεις του με την βία, χούλιγκαν (hooligan) ο οπαδός αθλητικής ομάδας με ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά που οδηγεί στην διατάραξη της τάξης , εκφοβισμός (ή μπούλινγκ, bullying) η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση ή μείωση ασθενέστερων ατόμων σε μια ομάδα …..
Λέξεις, και κυρίως συμπεριφορές με τραγικές συνέπειες που δυστυχώς κυριαρχούν στην ζωή μας και την καθημερινότητα μας τα τελευταία χρόνια. Λέξεις που σκοτώνουν, αφανίζουν οικογένειες, ρίχνουν ταφόπλακα στα νιάτα, τα όνειρα, την συνέχεια της ζωής.
Το 2006 ήταν ο Άλεξ, το 2015 ο Βαγγέλης , πριν λίγες ημέρες ο Άλκης, στο ενδιάμεσο και άλλοι και το πιο τραγικό πόσοι άλλοι ακόμη; Θύματα όχι μόνο των συγκεκριμένων δραστών αλλά κυρίως θύματα μιας κοινωνίας που αναθρέφει τέρατα που ανέχεται συμπεριφορές, που βλέπει, ακούει και δεν μιλάει.
Θυμάμαι στην περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη την βιασύνη να κλείσει το θέμα ως αυτοκτονία..Ανάλογα και στην εξαφάνιση του Άλεξ και ούτω καθ εξής.
Το κενό που αφήνει η απουσία αυτών των νέων ανθρώπων κανένα νομικό σύστημα δεν μπορεί να καλύψει.
Οφείλει όμως η Πολιτεία στον Νέο που δεν πρόλαβε να χαρεί την ζωή ,στον ΠΑΤΕΡΑ που δεν πρόλαβε να τον δεί αποκαταστημένο ,στην ΜΑΝΑ που δεν θα δακρύσουν ποτέ ξανά τα μάτια της από χαρά, τουλάχιστον να ζητήσει ΣΥΓΝΩΜΗ και να πράξει το αδύνατο για την ΔΙΚΑΙΩΣΗ και την ΚΑΘΑΡΣΗ…
Όταν συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις θυμώνω, εξοργίζομαι και θέλω να ουρλιάξω ή να ρίξω γροθιές…Ξεχνώ ότι είμαι νομικός και έχω ορκιστεί να συμβάλλω στην απονομή της Δικαιοσύνης μέσα από θεσμοθετημένους νόμους και κανόνες.
Κατά την άποψη μου ότι συμβαίνει εκάστοτε, δεν είναι απλά περιπτώσεις τραμπουκισμού, σχολικού εκφοβισμού ή χουλιγκανισμού αλλά αποτελούν τραγική έκφανση της σάπιας κοινωνίας μας, της έλλειψης παιδείας μας και του ρατσισμού που με πολυποίκιλες μορφές χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μας .
Κάποτε στις αλάνες αγόρια και κορίτσια παίζαμε ξύλο, ματώναμε γόνατα, ανοίγανε μύτες, τρώγαμε χώμα και μετά φιλιώναμε και την άλλη μέρα είμασταν πάλι μαζί. Πολλές φορές πειράζαμε τον «χοντρό» συμμαθητή ή την « χοντρή» συμμαθήτρια αλλά μέχρι εκεί .
Οι ομάδες έπαιζαν για την φανέλα και οι φίλαθλοι- γιατί υπήρχαν κάποτε μόνο φίλαθλοι –έτρεχαν σε κάθε αγώνα για το θέαμα σαν μια παρέα που μπορεί να τράνταζαν το γήπεδο με συνθήματα αλλά αμέσως μετά ήταν όλοι νικητές και ηττημένοι μια παρέα…βέβαια τότε δεν είχε εισχωρήσει το συμφέρον…
Σήμερα έχουμε ξεφύγει, και φταίμε όλοι μας.
Οι γονείς , εκπαιδευτικοί , γείτονες , κοινωνία…
Η περισπούδαστη κοινωνία μας ταμένη στο πρέπει , στο δήθεν , στο μη …..ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ!!! Η αγνότητα της κοινωνίας μας δεν επιτρέπει τίποτα το διαφορετικό από το κατεστημένο. Και εμείς το υποστηρίζουμε με τις πράξεις μας και την πρακτική μας. Συμφωνούμε, σιωπούμε, ανεχόμαστε, υπομένουμε.
ΓΙΑΤΙ; Σίγουρα ματώνει και πονάει η γροθιά στο μαχαίρι αλλά πολλές φορές χρειάζεται για να πάψουν τέτοιες καταστάσεις να γίνονται πρωτοσέλιδα. Όχι μόνο για το δικό μας παιδί για το κάθε παιδί ,τον κάθε συνάνθρωπο…Τα ευχολόγια δεν οδηγούν σε λύσεις ουσίας απλά «κουκουλώνουν» για λίγο τα πράγματα..μέχρι το φίδι να εμφανιστεί ξανά και να διαδραματιστούν πάλι σκηνές « απείρου κάλλους» δεν είδα..δεν άκουσα..δεν ήξερα..κάναμε ότι μπορούσαμε…φοβήθηκα…δεν το περιμέναμε…ΚΡΙΜΑ…γιατί αν καταφέρουμε να δούμε τα πράγματα κατάματα δεν θα υπάρχει κανένας φόβος ,κανένα πρέπει ,κανένα μη.
Αν στη θέση των ανθρώπων που για διάφορους λόγους βρέθηκαν στο περιθώριο της κοινωνίας τοποθετήσουμε τον δικό μας αγαπημένο άνθρωπο τα θέλω μας θα είναι διαφορετικά, η αντιμετώπιση μας θα διαφέρει …Αν συνειδητοποιήσουμε πόσο εύκολα και απλά μπορεί να συμβεί και στην δική μας προστατευμένη ζωούλα ίσως έστω και συμφεροντολογικά αφυπνιστούμε.. Άς προσπαθήσουμε να το κάνουμε πριν να είναι πολύ αργά.
Γεωργία Καρβούνη-Λιάσκου
Δικηγόρος-Πρόεδρος Συλ. Γυναικών Αγ. Νικολάου Λιβαδειάς