Λένε πως, για να διαχειριστείς όσο το δυνατόν ανώδυνα μια απώλεια, καλό είναι να
καταφύγεις στη σωτηρία της… πένας. Της συγγραφής, καταγραφής, αποτύπωσης, όπως
θέλετε πείτε το. Ενίοτε ισχύει. Όρκο δεν παίρνω.
Χρόνια πριν, επιχείρησα να γράψω για πρώτη φορά και να το μοιραστώ, εκθέτοντας τις
σκέψεις μου και όχι μόνο. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη αφετηρία από εκείνη.
Την ερωτεύθηκα μέσα από την πένα του λατρεμένου Φρέντυ Γερμανού, πολλά χρόνια πριν.
Νομίζω πως και ο ίδιος έγραψε για κείνη σαν ερωτευμένος το βιβλίο του. Πόσες φορές το
έχω διαβάσει, δεν θυμάμαι, ομολογώ. Ξέρω, όμως, πως, για λόγο ανεξήγητο, ανατρέχω στις
σελίδες του. Και μετά στις ταινίες της Έλλης και μετά στα λευκώματα για κείνη, στα
τραγούδια των παραστάσεών της (‘ Θυμήσου τον Σεπτέμβρη’, ‘Η Ιρμα η γλυκιά’), για να
μαντέψω πώς το αιθέριο αυτό πλάσμα έγινε θύελλα σαρωτική στο ελληνικό θεατρικό
στερέωμα, πώς παράτησε κυριολεκτικά μια διεθνή καριέρα και πώς, κυρίως, άντεξε όλες τις
οικογενειακές και προσωπικές τραγωδίες.
Όπως έγραψε ο βραβευμένος, πολυγραφότατος κριτικός θεάτρου και επίτιμος διδάκτορας
του τμήματος Θεατρικών Σπουδών, ‘Νέστωρ’ του θεατρικού γίγνεσθαι, Κώστας
Γεωργουσόπουλος: ” Η Λαμπέτη είναι για το θέατρο ό,τι ο Καβάφης, ή ο Κάλβος, ή ο
Καρυωτάκης στη λογοτεχνία. Ανεπανάληπτη και μοναδική. Είναι το υλικό των ονείρων που
εγένετο μεθ’ ημών”.
Έμπνευση για μένα αποτελούν ελάχιστοι άνθρωποι. Εγωιστικό μεν, αληθινό δε. Άλλωστε,
όλα είναι θέμα μέτρου, ορίου και πήχη. Πού, δηλαδή, ορίζει καθένας μας τον πήχη της
εκτίμησης, του θαυμασμού, του εφικτού και του ανέφικτου. Η Έλλη αποτελεί έμπνευση
διαρκή. Τόσο για το προφανές: την ομορφιά και την αισθαντικότητά της, όσο και για την
υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων της στον πόνο και στις πραγματικά απίστευτες
κακοτυχίες της ζωής της. Εξιλεώθηκε, όπως εύστοχα έγραψε ο Φρέντυ Γερμανός.
Κάθε φορά που με καταβάλλει κάτι στενόχωρο, μικρό, ή μεγάλο, σοβαρό, ή λιγότερο
σοβαρό, έρχεται στο μυαλό μου η φράση της, όταν βγήκε μια μέρα ηλιόλουστη στο
μπαλκόνι της , πριν μπει ξανά στο νοσοκομείο…
“Χριστέ μου, τι ωραίο πράγμα είναι να ζεις!”
(Για την Μίνα)
Αγγελική Ρουμπιέ
Πτυχιούχος Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.(ΕΚΠΑ)
Πτυχιούχος Σχολής Καλών Τεχνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστημίου
Πελοποννήσου.
Μεταπτυχιακό δίπλωμα (MPSc.) Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, Τμήμα
Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστημίου Αθηνών. (ΕΚΠΑ)
Μεταπτυχιακή φοιτήτρια τμήματος Θεατρικών Σπουδών, ‘Ελληνικό και Παγκόσμιο Θέατρο’,
Πανεπιστημίου Αθηνών.(ΕΚΠΑ)
Μεταπτυχιακή φοιτήτρια, ‘ Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία ‘, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Προπτυχιακή φοιτήτρια, Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης, Ανωτάτη Σχολή Καλών
Τεχνών (ΑΣΚΤ), Αθήνα.