Οι εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ και το βιβλιοπωλείο ΣΟΦΙΑΝΟΣ παρουσίασαν τον Συγγραφέα Σπύρο Πετρουλάκη και το νέο βιβλίο του Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ στη Λιβαδειά 24 Μαίου 2023 στο Στροφόμετρο στις οκτώ το βράδυ.
Για το βιβλίο και τις αφορμές που τον οδήγησαν στην συγγραφή του μίλησε ο συγγραφέας καθώς για το βιβλίο μίλησαν και η Φιλόλογος Φώφη Μπάλλιου και η Δικηγόρος Γεωργία Καρβούνη-Λιάσκου.
Αναφερόμενη στον Συγγραφέα η συνεργάτιδα του περιοδικού La Figura και δικηγόρος Γεωργία Καρβούνη είπε..
“Είναι η Τρίτη φορά που ο Σπύρος Πετρουλάκης βρίσκεται στην πόλη μας και η δεύτερη που έχω την τιμή να συμμετέχω σε παρουσίαση βιβλίου του.
Η πρώτη ήταν το 2019 με το βιβλίο ΣΑΣΜΟΣ .
Στο μεταξύ ο αγαπητός Σπύρος τον οποίο ακολουθώ και παρακολουθώ, ανεβάζει συνεχώς τον πήχυ… Ο Σασμός έχει κατακτήσει όλη την Ελλάδα και διαβάζοντας το βιβλίο του ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ θεώρησα ότι άγγιξε την τελειότητα…Να όμως που ο Σπύρος έχει ακόμα πολλά να μας δώσει…έτσι ήρθε η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ…
Άς ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από τον τίτλο…Η Κληρονομιά λοιπόν… Στο ρήμα κληρονομώ , το δεύτερο συνθετικό δεν είναι άλλο από το ουσιαστικό νόμος, που παράγεται από το ρήμα νέμω (μοιράζω, διανέμω, απονέμω, παραχωρώ) και σημαίνει αυτό που δίδεται σε κάποιον ως μερίδιο, αυτό που παραχωρείται σε κάποιον κατ’ απονομήν.
Ως εκ τούτου, το κληρονομώ σημαίνει λαμβάνω μερίδιο κληρονομιάς, γίνομαι κληρονόμος περιουσίας, δέχομαι από κάποιον ένα περιουσιακό στοιχείο ως κληρονόμος του. Επίσης, το κληρονομώ έχει αφενός την έννοια τού διαδέχομαι κάποιον στη θέση ή στο αξίωμα που κατείχε και αφετέρου την έννοια τού αποκτώ λόγω κληρονομικότητας συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (φυσικά, ψυχικά, πνευματικά) των προγόνων μου. Τέλος, το κληρονομώ απαντά και με τη μεταφορική έννοια τού γίνομαι φορέας της πολύτιμης κληρονομιάς, της παρακαταθήκης των προγόνων μου.
Αυτό είναι και η κληρονομιά , δηλαδή η περιουσία ή το περιουσιακό στοιχείο που έρχεται στην κυριότητα, νομή ή κατοχή μου μετά το θάνατο συγγενών μου και (γενικότερα) οτιδήποτε πολύτιμο μάς έχει παραδοθεί από τις προηγούμενες γενεές ως ηθική ή πνευματική παρακαταθήκη
Το συγκεκριμένο βιβλίο από πολλούς χαρακτηρίζεται ως ένα δικαστικό θρίλερ που μας κρατάει με κομμένη την ανάσα μέχρι την τελευταία σελίδα …
Όμως δεν είναι μόνο αυτό…
Ο συγγραφέας καταφέρνει με μαεστρία να γεφυρώσει μια ιστορία αγάπης που εκτυλίσσεται στο μακρινό 1935 , μια εποχή αγώνων για τους εργάτες που μοχθούν καθημερινά για την παραγωγή της σταφίδας, με το σήμερα και την ζωή του διάσημου ποινικολόγου Πάρι Ρουμελιώτη.
Τι κοινό μπορεί να έχουν οι ήρωες;
Κουβαλούν την ίδια κληρονομιά!
Ο εργάτης Γιωργής χάνει τον καλύτερο του φίλο από μια σφαίρα. Η απώλεια θολώνει το μυαλό του και στοχοποιεί έναν χωροφύλακα, στον οποίο και επιτίθεται με ένα ρόπαλο. Από μια στιγμή στην άλλη βρίσκεται κυνηγημένος και καταζητούμενος. Θα μπορέσει να γλυτώσει ;
Προσπαθώντας να διαφύγει από τους διώκτες του γνωρίζει την Βασιλεία , πρώτη του εξαδέλφη, με την οποία δεν έχουν ξανασυναντηθεί και δεν τους συνδέει εν τοις πράγμασιν κανένας συγγενικός δεσμός.
Ο έρωτας δένει τους δύο νέους με άσπαστα δεσμά που ξεπερνούν τους ανθρώπινους νόμους…Ο συγγραφέας κατορθώνει να λούσει στο φώς της ανυπέρβλητης αγάπης μια σχέση μιαρή για την κοινωνία της εποχής…
Οι δύο νέοι βαδίζουν ενωμένοι τον δικό τους δρόμο ενώ γύρω τους οι εξελίξεις τρέχουν…ο πατέρας της Βασιλείας δεν μπορεί να δεχθεί ότι η αγαπημένη του κόρη αγάπησε κάποιον άλλο περισσότερο από αυτόν…τρέφει για εκείνη ανομολόγητα αισθήματα που ξεπερνούν την πατρική αγάπη, και τους δίνει την κατάρα του κληρονομιά…
΄΄ Ο Μεταξόγιαννης όταν μένει μόνος αφήνει τα συναισθήματα του να ξεχυθούν, κλαίει και καταριέται όχι μόνο τον Γιωργή αλλά και την αγαπημένη κόρη του, το λουλούδι του κήπου του…Κάλλιο να την βάτευα εγώ λέει μέσα από τα δόντια του και το εννοούσε, μουγκρίζει σαν θηρίο λαβωμένο , νοιώθει προδομένος από το ίδιο του το σπλάχνο …Την κατάρα μου να έχεις κι ας είσαι παιδί μου !Να είναι μαύρο το χώμα που θα σε σκεπάσει και να μην δούν χαρά τα μάτια σου! Να βλέπεις τα παιδιά σου να αρρωσταίνουν , να σβήνουν και να μαραίνονται όπως μάρανες κι εσύ την δική μου καρδιά. Καταραμένος να νάναι ο σπόρος σου και ο σπόρος των παιδιών σου. Αυτή θα ναι η κληρονομιά σου..αυτή..το πιο βαρύ ανάθεμα…σε διαγράφω από κόρη μου .Και νεκρή να σε φέρουνε μπροστά μου , θα φτύσω το σάβανο σου.΄΄
Ο Πατέρας αφέντης με δικαίωμα ζωής και θανάτου στα παιδιά του!
Ο Γιωργής κρυμμένος άκουσε το παραλήρημα του , μαρμάρωσε από την κακία και το μίσος και κουβαλάει από εκείνη την στιγμή το βάρος της κατάρας.
Στον αντίποδα της ιστορίας μας ο Δικηγόρος Πάρις Ρουμελιώτης, διάσημος Ποινικολόγος, που αν και υπηρετεί την Δικαιοσύνη ,ακροβατεί στα όρια της νομιμότητας με την επιλογή των πελατών του και τον τρόπο χειρισμού των υποθέσεων του , βλέπει την φαινομενικά τέλεια ζωή του να διαλύεται σε μια στιγμή.
Η μία από τις δύο κόρες του, η αγαπημένη Αλκυόνη, αντιμετωπίζει ξαφνικά σοβαρότατο ζήτημα υγείας. Η κατάρα που θεωρεί ότι πλήττει τις γυναίκες της οικογένειας του ξαναχτυπά.
Οι εικόνες από τον χαμό της αγαπημένης και μονάκριβης αδελφής του επιστρέφουν και τον κατακυριεύουν.
Οι δαίμονες του ξαναγυρίζουν…Άλλωστε ποιος από εμάς δεν έχει κρυμμένους σκελετούς στο ντουλάπι του ;
Τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει ένας πατέρας για να σώσει το παιδί του;Μέχρι που μπορεί ή μέχρι που επιτρέπεται να φτάσει;
Η ιστορία του Πάρι Ρουμελιώτη εκτυλίσσεται μέσα σε μία αίθουσα δικαστηρίου. Τα γεγονότα έχουν πλέον εξελιχθεί και εκείνος βρίσκεται αντιμέτωπος με τους ανθρώπινους νόμους που έχει ορκιστεί να υπηρετεί. Οι πράξεις του τιμωρούνται από αυτούς τους Νόμους.
Το βάρος της κληρονομιά του που κουβαλάει όλη την ζωή του, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να το αντιμετωπίσει .
Η ζωή της κόρης του Αλκυόνης κρέμεται από μία κλωστή ή ακριβέστερα από μία άλλη καρδιά!
Τα ζητήματα ηθικής που θέτει ο συγγραφέας πολλά…αιμομιξία…υποβοηθούμενη γονιμοποίηση…κρυοσυντήρηση εμβρύων…αγοραπωλησίες οργάνων…
Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Πάρις Ρουμελιώτης για να σώσει την κόρη του; Θα μπορέσει μα θυσιάσει μία βιολογική του κόρη για να σώσει την άλλη που μεγάλωσε κοντά του που είναι και κόρη της καρδιάς του; θα μπορέσει να σταματήσει την κατάρα της οικογένειας που κάνει τα κορίτσια να χάνονται με τον ίδιο τρόπο;Και είναι άραγε αυτή η κατάρα της οικογένειας εν τέλει;
Με συνεχή , περάσματα από το παρελθόν στο παρόν ο συγγραφέας κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη .
Είναι ο Πάρις Ρουμελιώτης, θύτης ή μήπως ένα ακόμα θύμα της ειμαρμένης; άραγε είμαστε ελεύθεροι και πόσο να δράσουμε όπως θέλουμε ή μήπως a priori λειτουργούμε σε προκαθορισμένα όρια; Είναι ένα στυγνός δολοφόνος ή απλά ένας άνθρωπος , ένας πατέρας καθοδηγούμενος από την άμετρη αγάπη του για το παιδί του, αυτό που έχει μεγαλώσει;
Ωμά κυνικός απευθύνεται στον γιατρό Γεωργακόπουλο με τα παρακάτω λόγια…΄΄ θα σκοτώσεις ένα παιδί που δεν θα έπρεπε να είχε γεννηθεί και θα δώσεις ζωή σε ένα άλλο που χρειάζεται και πρέπει να ζήσει…τα λόγια του σκληρά δεν επιδέχονται άρνηση…Αν πεθάνει η κόρη μου θα μου λείψει πολύ …το κοριτσάκι στο ορφανοτροφείο δεν θα λείψει σε κανένα…αυτό το κοριτσάκι είναι συμβατός δότης εκατό τοις εκατό ΄΄.
Ο παππούς του Γιωργής επέλεξε να σκοτώσει τον δότη της κατάρας όταν έχασε την μονάκριβη κόρη του και στη συνέχεια να χάσει και εκείνος την ζωή του. Ο πατέρας του Πάρι κατέληξε στο ψυχιατρείο όταν έχασε την δική του κόρη, την αδελφή του Πάρι…και εκείνος ο σύγχρονος ήρωας μας επιλέγει κατ ουσίαν να γίνει δολοφόνος για να σώσει το παιδί του…και τελικά το σώζει…όχι το παιδί που μεγάλωσε αλλά την κόρη που αποτελεί βιολογικό του παιδί, που δεν την γνωρίζει, δεν μεγάλωσε κοντά του , νομικά είναι παιδί άλλων , αλλα η αγάπη του εν τέλει και η μοίρα την έφεραν στην ζωή του .
Στην τραγωδία όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική,πολιτική, και οικονομική), συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους Νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο – που επιβάλλει όρια στην ανθρώπινη δράση -, διαπράττει «ὕβριν», κατά τους αρχαίους προγόνους μας.
Οι ήρωες της τραγωδίας με τη δράση και τον χαρακτήρα τους μας συνταράσσουν ως τα κατάβαθα του είναι μας, γιατί αναγνωρίζουμε μέσα σ’ αυτούς κάτι από τον εαυτό μας, και γιατί η τραγική μοίρα τους συμβολίζει την τύχη που θα μπορούσε να είναι και δική μας –το πεπρωμένο που μπορεί να ενεδρεύει στη στροφή του δρόμου για τον καθένα μας.
Ένας τέτοιος ήρωας κατ εμένα είναι και ο Πάρις Ρουμελιώτης και πριν από αυτόν οι πρόγονοι του.
Όμως στο τέλος επέρχεται η κάθαρση ….Κατά τον Αριστοτέλη η τραγωδία δεν εξάπτει, όπως διατείνεται ο Πλάτων αλλά, αντίθετα, καθαίρει τα πάθη· ανεβάζει τον άνθρωπο σε ανώτερο επίπεδο συγκινήσεων και τον κάνει συνεπώς ηθικότερο και πνευματικότερο –δηλαδή περισσότερο Άνθρωπο.
Ο Πάρις Ρουμελιώτης, διέπραξε ύβριν κατά τα παραπάνω , όπως και ο παππούς του ο Γιωργής ….όμως την κρίσιμη στιγμή πήρε την σωστή απόφαση…πλήρωσε την επιλογή του και με τους άγραφους και με τους ανθρώπινους Νόμους ..και επήλθε η κάθαρση αλλά η συγχώρεση κατ ουσίαν από τους δικούς του ανθρώπους..Το πιο σημαντικό νομίζω είναι ότι εκείνος μπόρεσε να αποδεχθεί τον εαυτό του και να συμφιλιωθεί με τους δαίμονες του και έτσι να συνεχίσει να κοιτάζει μπροστά .Και να ελπίζει σε ένα αισιόδοξο μέλλον…
