Αύριον άνδρας σαν ληστής κρεμάται
Νέα του κόσμου θέλει οικοδομή
Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή
Πλην Άγιο Φως στον τάφο Του πλανάται
Ιάμβλιχος
Οδεύοντας προς το χριστιανικό Πάσχα!
Μετά από την μακρά κοπιαστική πορεία εγκρατείας, και κατάνυξης της Μεγάλης Τεσσαρακοστής φτάσαμε στην Κυριακή των Βαΐων με την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η Εβδομάδα που ακολουθεί μέχρι και το Μ. Σάββατο ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς, είναι ασύλληπτα. Η αιματηρή πορεία προς τον Γολγοθά αποτελεί εναλλαγή του «Ωσαννά» σε «Σταύρωσον».
Τα Άγια Πάθη και οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας αυτές τις μοναδικές μέρες, αποδίδονται μέσα από μια μουσική πανδαισία ύμνων και ύψιστης αξίας ποιητικών συνθέσεων που αναδεικνύουν την εξέλιξη του Θείου Δράματος.
‘’Τον νυμφώνα Σου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένον’’ Η ακολουθία του Νιπτήρος, η ταπείνωση του διδασκάλου που σκύβει και πλένει τα πόδια των μαθητών, το Μυστικό Δείπνο, το τελευταίο, με τους 12 εκλεκτούς Του. Εκεί μοιράζοντας τους τον άρτο και τον οίνο, τους κάνει κοινωνούς στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, «Λάβετε φάγετε τοῦτό μου ἐστι τὸ σῶμά μου, και: πίετε ἐξαὐτοῦ πάντες τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου
Ακολουθούν σκηνές τραγικού μεγαλείου: Την προσευχή στο Όρος των Ελαιών, θα την διαδεχθεί το φιλί της προδοσίας. ’Περίλυπος έστιν η ψυχή μου έως θανάτου’’ Βαθύτατη η οδύνη του Θεανθρώπου.
«Πάτερ, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Η κραυγαλέα σιωπή μέσα στη νύχτα και ο ύπνος των μαθητών αφήνει να καλπάζει γυμνή η αγωνία του Διδασκάλου. ‘’και εγένετο ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντος επί τη γην’’
Ο θρίαμβος της ύλης: ο μαθητής θα αρνηθεί τον Δάσκαλο, ο αρχιερέας των Ιουδαίων θα σχίσει έξαλλος τα ιμάτιά του και ο Πόντιος Πιλάτος, ξεπλένοντας τα χέρια του, θα γίνει η πιο στιγματισμένη μορφή της ιστορίας.
Στη συνέχεια, οι σκηνές του μαρτυρίου, η μαστίγωση, το ακάνθινο στεφάνι, η κόκκινη χλαμύδα, το ανέβασμα στο Γολγοθά αίροντας τον Σταυρό, θα αποτελέσει την κορύφωση του Θείου Πάθους..
Βουβός ο θρήνος και η παράξενα θελκτική κραυγή της μάνας:
«Πού πορεύει τέκνον; Τίνος χάριν τον τραχύν νυν τελείς δρόμον;…
Δός μοιλόγον, Λόγε μη σιγών παρέλθεις».
Και η απάντηση του Εσταυρωμένου:
«Τί δακρύεις, Μήτερ; Μη πάθω; Μη θάνω; Πώς ουν σώσω τον Αδάμ!
Με το «τετέλεσται» γράφεται ο επίλογος στο δρόμο του μαρτυρίου. Κι η απόλυτη συντριβή ο μητρικός σπαραγμός κάτω απ’ το σταυρό, σείει τα τετραθέμελα του κόσμου.
Μεγάλες οι Ώρες! Αποκαθήλωση!
“Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ”
Το σώμα του Χριστού, τοποθετείται στον Επιτάφιο ανάμεσα σε άνθη και αρώματα της άνοιξης..
Το μοιρολόι της Παναγιάς συγκλονίζει «Ω γλυκύ μου Έαρ»
Με Εγκώμια συνοδεύουν την περιφορά και την Κάθοδο Του Χριστού στον Άδη. ‘’Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών εν τάφω κειμένην’’ Κι ο κόσμος μένει μετέωρος δεν έχει από που να κρατηθεί..
Κάπως έτσι διάβηκε η ημέρα ήσυχα και φοβισμένα. Οι ώρες αξημέρωτες κι όταν οι ύστατες σκιές της νύχτας άρχισαν να υποχωρούν, οι μυροφόρες αναρωτιούνται με αγωνία: «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;» Σκοτάδι και λαχτάρα πλημμύρισε την ψυχή … όμως για λίγο.. Γιατί ο λίθος του θανάτου έγινε συντρίμμια από το φως της Ζωής.
Ασύλληπτες οι στιγμές «Και άφνω ησυχία και δειλία κατεκράτησε της κτίσεως απάσης˙ ο Δεσπότης γαρ της φύσεως των μνημάτων εξήρχετο». Η ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου έχει συντελεστεί. Οι στρατιώτες δεν μπορούν να συνέλθουν από το φόβο, οι μυροφόρες από το θάμβος και ο μαθητής που τον αρνήθηκε τρις, εισέρχεται μέσα στο μνήμα για να πεισθεί και θα το βρει λουσμένο στο φως.
Ύστερα, η πορεία προς τους Εμμαούς. Καθ’ οδόν θα τους τυλίξει με την θεϊκή του αύρα ο Χριστός λέγοντάς τους «Ειρήνη Υμίν».. Τότε κατάλαβαν πως τίποτα δεν τέλειωσε αλλά τώρα ξεκινούσαν όλα από την αρχή…
Η πίκρα των μαθητών θα γίνει χαρά κι ο Σταυρός Ζωή .Η Κτίση πλημμυρίζει με φως, και εισδύει ως τα καταχθόνια και ως τα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί ‘’Ανάστα ο Θεός»!
Μέσα απ’ τον πόνο έγινε ο καθαγιασμός του κόσμου που από την εποχή του Χριστού δεν έπαψε να είναι γεμάτος Ιούδες που προδίδουν, Θωμάδες που δυσπιστούν, Σίμωνες πού αίρουν τον σταυρό, Πιλάτους που «νίπτουν τας χείρας των’’ και μάνες που βλέπουν παιδιά να σταυρώνονται.
Ο Εσταυρωμένος, η ενσάρκωση του πόνου, μετά την κρυάδα του θανάτου οδηγεί στον θρίαμβο της ζωής και επιστρέφει ξανά στον κόσμο την ελπίδα!
Σύμπασα η φύση πανηγυρίζει:
‘’Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος»
Έτσι μετά τις συγκλονιστικές σκηνές των Παθών και της μεγάλης οδύνης, η δοκιμασία στο Όρος των Ελαιών, εκπορεύεται απ’ τον Σταυρό, σαν πνοή αιωνιότητας.
Και η Ανάσταση, με την θριαμβευτική νίκη του θανάτου, θα αλλάξει ολοκληρωτικά τον “ρουν της ιστορίας’’.
Εύχομαι ολόψυχα
Αυτό το Πάσχα
Να αρθούν οι καταχνιές των μελαγχολικών χειμώνων
από προσώπου γης,
σπέρνοντας στις κουρασμένες ανθρώπινες υπάρξεις,
Ευαγγελισμούς και Πασχάλιες προσδοκίες,
μιας ελπιδοφόρας Ανάστασης
Από καρδιάς
Βασιλική Αλαφογιάννη